Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego

Teatr znajduje się w ścisłym centrum Płocka. Na płockiej Scenie wystawia się średnio od sześciu do ośmiu premier w sezonie. Podstawę repertuaru stanowi polska i światowa klasyka oraz najwybitniejsze pozycje dramaturgii współczesnej. Teatr prowadzi również działalność edukacyjną. Po każdym spektaklu dla dzieci i młodzieży uczniowie mają możliwość uczestniczenia w lekcji teatralnej oraz zwiedzania kulis Teatru.

Historia Teatru w Płocku rozpoczyna się w 1812 r., kiedy to dzięki staraniom ówczesnego prefekta departamentu płockiego Rajmunda Rembielińskiego adaptowano na teatr zrujnowany kościół Świętej Trójcy. I tak od 20 sierpnia 1812 r. Płock, jako jedno z pierwszych miast w Polsce, posiadał swój teatr. Gościł w nim m.in. Wojciech Bogusławski z Teatrem Narodowym; grali tacy aktorzy, jak: Ludwik Solski, Wincenty Rapacki, Mira Zimińska i Gabriela Zapolska.

1812 – 1940

Twórcą teatru był prefekt departamentu płockiego - Rajmund Rembieliński – wcześniej bohater Insurekcji Kościuszkowskiej, później działacz polityczny, gospodarczy i kulturalny. Na siedzibę teatru zlecił przebudować zniszczony kościół św. Trójcy.

Teatr zbudowano według planów Aleksandra Groffego. 20 sierpnia 1812 roku rozpoczął działalność Teatr Miejski premierą tragedii Johanna Heinricha Zschokkego Abelino, wielki bandyt wenecki.

W 1822 roku Teatr otrzymał nowy fronton według planów Ludwika Mahna. W 1823 roku gościł w Teatrze Płockim Wojciech Bogusławski z zespołem Teatru Narodowego.

Po pierwszej wojnie światowej rolę mecenasa teatru zaczęły spełniać władze miejskie, zwalniając zespoły aktorskie z czynszu dzierżawnego, ponosząc koszty ogrzewania, remontów i wyposażenia w dekoracje.

Największym sukcesem płockiego teatru w tym okresie było, wystawione w 1928 roku, Wesele na Kurpiach ks. Władysława Skierkowskiego, które osiągnęło ponad 500 przedstawień w kraju i za granicą.

Teatr Miejski działał do drugiej wojny światowej. Występowało w nim wielu wybitnych twórców, między innymi Gabriela Zapolska, Wincenty Rapacki, Ludwik Solski.

W 1940 roku niemieckie władze okupacyjne zburzyły budynek Teatru.

1975

Po wyzwoleniu przedstawienia teatralne wystawiano w sali kina Przedwiośnie.
Regularnie grywał w Płocku Teatr Ziemi Pomorskiej z Torunia, Teatr im. Stefana Jaracza z Olsztyna oraz Teatr Ziemi Mazowieckiej z Warszawy.

W 1972 roku ówczesny dyrektor Teatru Ziemi Mazowieckiej – Andrzej Sewruk, podjął próbę utworzenia w Płocku filii, która w zmyśle miała stać się zalążkiem teatru płockiego.

Aktywnie w sprawie reaktywowania teatru działało Płockie Towarzystwo Przyjaciół Teatru. Zapraszali do Płocka znanych aktorów, nawiązali współpracę z Teatrem Adekwatnym Henryka Boukołowskiego. Starania społecznych działaczy PTPT, ludzi zainteresowanych rozwojem kulturalnym miasta oraz władzy, zostały zwieńczone sukcesem.

30 marca 1974 roku, zarządzeniem prezydenta miasta Płocka – Henryka Rybaka i naczelnika Powiatu Płockiego – Stanisława Tytera, został powołany Teatr Dramatyczny. Jego siedzibą stał się dom kultury zbudowany dla Petrochemii, wg projektu Tadeusza Zielińskiego i Stefana Putowskiego.

Oficjalne otwarcie nastąpiło 12 stycznia 1975 roku uroczystą premierą Krakowiaków i Górali Wojciecha Bogusławskiego w reżyserii Jana Skotnickiego – pierwszego dyrektor i współzałożyciela Teatru.

Pierwszą, nieoficjalną premierą był spektakl Romeo i Julia Williama Shakespeare’a (31 grudnia 1974 r.) w reżyserii Grzegorza Mrówczyńskiego.

Rodzicami chrzestnymi Teatru Płockiego zostało dwoje wybitnych aktorów – Ryszarda Hanin i Tadeusz Łomnicki.

Początkowo nazwa teatru brzmiała „Teatr Płocki – Ośrodek Kultury i Sztuki”. W 1977 roku nastąpił podział placówki na Teatr Dramatyczny i Płocki Dom Kultury.

W 1980 roku teatrowi nadano imię Jerzego Szaniawskiego, dramaturga i pisarza żyjącego w latach 1886 – 1970.

2006-2007

Od 1999 roku organem założycielskim teatru jest samorząd województwa mazowieckiego.

W latach 2006 – 2007, z inicjatywy marszałka Adama Struzika, ze środków samorządu województwa mazowieckiego, dokonano przebudowy i modernizacji Teatru według projektu architektów Jakuba Wujka i Adama Nawrota z Pracowni Architektonicznej Lipski i Wujek z Łodzi. Generalnym wykonawcą była płocka firma Vectra S. A., technologię sceny zrealizowała firma OTO z Warszawy, nadzór inwestorski prowadziła firma Budoplan Płock.

Budynek został w pełni dostosowany do potrzeb Teatru – dobudowano nadscenie, służące do podwieszania dekoracji, powiększono rozmiary sceny, wyposażając ją w przenośną scenę obrotową, wykonano system zapadni. Scena została wyposażona w mechanicznie opuszczany orkiestron mogący pomieścić skład orkiestry operowej.

Od podstaw wybudowano w gmachu teatru scenę kameralną. Zastosowane w niej rozwiązania technologiczne pozwalają na dowolną konfigurację przestrzeni scenicznej.

Realizacji monodramów i małych form teatralnych, służy scena Piekiełko, powstała w miejscu dawnej małej sceny.

W trakcie prac modernizacyjnych został między innymi w stu procentach wymieniony osprzęt elektro-akustyczny, powiększono garderoby, powstało studio nagrań, zmodernizowano pracownie teatralne – poligraficzną, stolarską i krawiecką.

Ogółem, kubatura budynku teatru powiększyła się o 10 tysięcy metrów sześciennych. Teatr posiada klimatyzację, jest wyposażony w system monitoringu. Posiada własny parking. Jest w pełni przystosowany dla potrzeb osób niepełnosprawnych.

Za tę modernizację Teatr otrzymał wyróżnienie w Ogólnopolskim Konkursie Modernizacja Roku 2007.